All that's luv

บทนำ

            ณ พับหรู ใจกลางกรุงเทพ ที่รับเฉพาะสมาชิก ซึ่งล้วนแล้วแต่เป็น เหล่าเซเลบ หรือบุคคลที่มีชื่อเสียง

ชายหนุ่มหน้าตาคมสัน สูงโปร่ง เรียกได้ว่าครบด้วยรูปสมบัติ คุณสมบัติที่เป็นที่หมายปองของสาวๆด้วยว่าเป็นทายาทกลุ่มธุรกิจสิ่งทอหลายใหญ่ของประเทศ กำลังสนุกสนานกับค่ำคืนของเขาพร้อมกับเพื่อนๆ ท่ามกลางสาวสวยในวงการนางแบบ ซึ่งดีกรีความงามและรูปร่างของเธอเหล่านั้นอยู่ในระดับท็อป ชื่อของเขาคุณชายโช หรือนายโชติวุฒิ ที่เพื่อนมักเรียกสั้นๆว่าชายโช ขึ้นชื่อว่าเป็น playboy อันดับท็อป ไม่ต่างจากมาตรฐานของหญิงสาวที่เขาควงแต่ละคน ถ้า ไม่สวย ไม่เก่ง ไม่สมบูรณ์แบบอย่างหวังว่าคนอย่างชายโชจะปรายตามอง แต่ถึงจะเข้าขั้นตามมาตรฐาน he ก็ไม่เคยคบใครเกิน 3 เดือน บางคนยังไม่ทันจำชื่อได้เลยด้วยซ้ำ

ขณะที่กำลังสนุกสนานกับเพื่อนๆอยู่นั้นเอง สายตาพลันหันไปสบเข้ากับดวงตากลมสวย ที่มองยังไงก็ดูไร้เดียงสา ดึงดูดสายตาของชายโชไว้ด้วยกรอบใบหน้าหวานๆ ที่มองเห็นไม่ชัดเจนนักเพราะแสงที่ค่อนข้างน้อย และเพราะเจ้าของดวงตาสวยคู่นั้น นั่งหันหลังให้เขา ดีแต่เจ้าตัวหันหน้าหันหลังเหมือนจะไม่ค่อยอยากอยู่ตรงนั้นสักเท่าไหร่ แต่สามารถสะกดสายตาของคนที่ไม่เคยสะดุดไม่ว่าคนๆนั้นจะสวยขนาดไหนก็ตาม พอเห็นคนที่เล็งไว้ลุกเดินออกไป เขาก็ไม่รีรอ เดินตามออกไปทันที

“ป๊า ใกล้ถึงรึยัง ถ้างั้นถึงแล้วโทรมานะรัลจะได้ออกไปนะคะ” รัลหรือณรัล ตะโกนใส่โทรศัพท์ทีมีชื่อเป็นผลไม้ชนิดหนึ่ง เนื่องจากเสียงเพลงที่ดัง รัลเป็น designer มือดีของบริษัท ที่วันนี้ ต้องตามเจ้านายมาต้อนรับลูกค้าด้วย เพราะ เป็นลูกค้ารายใหญ่ และมีความสำคัญที่จะสร้างเครดิตให้กับบริษัททำให้หลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่โดยปกติแล้วเจ้านายก็ไม่บังคับให้มาเพราะรู้ว่าไม่ชอบ และเหตุผลสำคัญคือ ต้องการให้ทำงานมากกว่า เพราะเธอให้เหตุผลไปว่าตอนกลางคืนหัวสมองจะแล่นดี แต่จริงๆแล้วเพราะอารมณ์ศิลปินตัวแม่มากกว่า ที่มักไม่สนใจที่จะเอาใจใคร เพียงแต่ทำหน้าที่ให้ดี และผลงานเยี่ยม ก็เพียงพอแล้ว เรื่องอื่น มันพื้นที่ส่วนตัว ใครสนก็สนไป แต่ไม่ใช่ณรัลคนนี้แน่ๆ

“จะรีบกลับแล้วหรือครับ ยังไม่ดึกเลย” ส่งเสียงและสายตาขั้นเทพ ออกไปหวังให้คนตรงหน้าตกหลุมพรางที่เขาวางไว้ อื…ม แต่งตัวเซอร์ดีจังเสื้อยืดสีขาว กับผ้าพันคอสีน้ำตาล และกางเกงยีนส์สีซีดๆ ไม่ผ่านอย่างแรง

“…………….” ไม่มีเสียงตอบรับจากปลายทางที่ท่านเรียก ถ้าจะมีภูมิป้องกันขั้นเทพ หรือว่าจะชอบแนวๆ เพราะ ระดับชายโช ต้องเนี๊ยบตั้งแต่ ศีรษะจรดปลายเท้าอยู่แล้วธรรมดาๆ เซอร์ๆ อย่างนี้ไม่ผ่านมาตรฐานด้วยซ้ำ แต่ไม่รู้ทำไม คนตรงหน้าถึงได้ดึงดูดเขานัก

“ไฟดูดเหรอครับ ถึงพูดไม่ได้”

“หลีกไป” เสียงตอบกลับที่ เกือบเป็นตะคอก ของร่างบางตรงหน้าด้วยว่าไม่พอใจคนตรงหน้าที่เขามาทักด้วยท่าทางที่บอกถึงดีกรีความเมาที่เข้าขั้นที่เดียว แต่ด้วยน้ำสีที่ไม่ได้ผสมอะไรทั้งสิ้น ที่ชายหนุ่มดื่มตั้งแต่หัวค่ำ “เอาน่า มันต้องมีข้อยกเว้นได้บ้าง” ว่าแล้วก็คว้าร่างบางเขาหาตัวแล้ว จรดริมฝีปากได้รูปกับคนปากบางตรงหน้า อาจจะเพราะความตกใจ ทำให้รัล ซึ่งไม่คิดว่าในสถานที่ระดับนี้จะมีพวกไร้มารยาทแบบนี้ แต่เธอคงลืมไปอย่างหนึ่งว่า ต่อให้เป็นพ่อพระแต่ถ้าดื่มน้ำเปลี่ยนนิสัย เข้าไปจนเวลาเดินผ่านวันใหม่กว่า 2 ชั่วโมงแบบนี้ ก็คงไม่มีอะไรแตกต่าง ชายโชที่กำลังดูดซับความหวานของปากอิ่มอมชมพูที่ตนครอบครองอยู่นั้นพยายามรุกล้ำมากขึ้น ขณะที่รัลเริ่มตั้งสติได้ จึงออกแรงผลักคนที่ล่วงเกินตนออกอย่างแรง แต่กลายเป็นตัวเธอเองที่ถอยหลังออกมา จากนั้นก็ฝาดฝ่ามือใส่หน้าหล่อของคนมั่นใจ เต็มแรง

“ไอ้โรคจิต นั่นเป็นจูบแรกของชั้น นายมีสิทธ์อะไรมาขโมยจูบแรกสำหรับคนที่ชั้นรักเท่านั้น” ขณะที่กำลังจะสรรหาคำกล่าวหาตามมาอีกชุดใหญ่โดยไม่รู้ว่า ทำให้ชายโชโกรธแค่ไหน เกิดมาเค้าไม่เคยถูกตบหน้ามาก่อนโดยเฉพาะ มีแต่คนยินยอมที่จะให้เขาจูบหรือมากกว่าจูบ แต่คนตกมาตรฐานตรงหน้ากล้าตบหน้าหล่อๆ ของเขา คราวนี้เขากระชากแขนของคนตัวบางที่เซมาปะทะอกแกร่ง และบดขยี้ปากบางอย่างรุนแรงกว่าครั้งแรก แล้วถอนจูบออกก่อนที่คนตรงหน้าจะตั้งตัวได้

“คราวนี้ก็ไม่ใช่จูบแรกแล้วสิ” แล้วก็เดินจากไปโดยไม่สนใจใยดีว่าอีกคนจะรู้สึกอย่างไร